นอน ไม่นอน นอน ไม่นอน สรุปว่าไม่นอนละกัน ไม่ใช่เพราะว่าตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวลาว แต่กลัวตื่นขึ้นมาไม่ทันจับเที่ยวบินไฟลท์ตอนเช้าต่างหาก เหอๆ
ตีสี่ของเช้าวันพฤหัสฤกษ์งามยามดี ได้เวลาออกจากบ้านไปสนามบินสุวรรณภูมิ ลากกระเป๋าออกจากบ้าน AF เพลานี้ ไม่น่าจะหา Taxi ยาก เดินออกจากซอยกวาดสายตาไปที่ป้ายรถเมล์ เจอ Taxi คันนึงจอดรออยู่ ไม่พูดพร่ำทำเพลง ผมรีบจ้ำอ้าวคว้าประตูหมับ เปิดออกมาเจอหน้าชายผิวสองสี ดูคมไม่ขำออกไปทางน่ากลัว เอาเข้าแล้วจะปิดประตูใส่ก็จะกะไรอยู่ เลยฝืนใจบอกไปว่า “พี่ไปสนามบินสุวรรณภูมิ” ในใจคิดว่าพี่ช่วยตอบว่าไม่ไปหน่อยเถิด แต่หารู้มั๊ยว่าแกค่อยๆหันหน้ามาด้วยสายตาเหมือนว่าจะเป็นมิตร และตอบกลับมาว่า “ไป” ใจงี้หล่นหายแวบไปชั่วขณะพร้อมกัดฟัน พาขาอวบๆอันหนักอึ้งก้าวขึ้นไปนั่งอยู่บนรถ Taxi คันโทรมๆ ที่ใช้พลังขับเคลื่อนด้วยเกียร์กระปุก เป็นไงเป็นกัน เราน่าจะถึงที่หมายโดยปลอดภัยเพราะว่าเรามีของดี พระท่านคงคุ้มครอง
ผมคงอาจจะตื่นตระหนกเกินกว่าเหตุ ด้วยหน้าตาพี่คนขับจะดำทะมึนดูมึนงงด้วยฤทธิ์ของสุราแล้ว แถมสภาพรถยังเก่าและพร้อมจะแตกเป็นเสี่ยงเพราะเวลาเร่งสปีดขึ้นมารถมันแอบเหวี่ยงซ้ายไปขวามาราวกับว่าเรากำลังนั่งอยู่ในสนามแข่งรถ (บั๊ม) ความตื่นรู้ของเรายิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ โดยผมเริ่มเรียกคำสั่งสอนของครูบาอาจารย์มาใช้ “เหตุที่สมควรกลัวไม่มีในโลก” จริงของท่าน แต่วินาทีความกลัวมันเกิดจากการที่เราเอาชีวิตไปฝากไว้กับคนที่ไม่รู้จัก
ออกเดินทางโดยสารการบินนกแอร์
ระหว่างนั่งลุ้นไปตลอดทาง คราวนี้ความกลัวมันเริ่มผสมกับความมึนงงปนทึ่งเล็กน้อย ขณะนำรถพุ่งทะยานขึ้นทางด่วนตามความปรารถนาของผู้โดยสาร ด้วยความมั่นใจแกไถรถเข้าไปในช่อง Easy Pass ด้วยแววตาที่มุ่งมั่นมากทั้งที่ไม่มีบัตรทางด่วนแต่อย่างใด นับว่าเป็นโชคที่ยังดีอยู่ เพราะในยามวิกาลรถราเลยยังไม่ค่อยมี เพราะรถคันนี้ต้องถอยยาวให้เลยแถบกรวยกั้นยาวประมาณ 3 เมตร เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ แค่เริ่มต้นก็มันส์เสียแล้ว.. ดูจากรูปการณ์แล้วแกน่าจะมึนเอาการ ผมเลยแกล้งหยอดคำถามไปด้วยเสียงอันสุขุมว่า “ไปสนามบินสุวรรณภูมินะครับพี่ ใปถูกมั๊ยครับ?” (พูดย้ำๆ เพราะกลัวแกพาเราไปดอนเมือง) แกตอบกลับมาด้วยความมาดมั่นว่า “ไปถูก แต่จะให้ไปทางไหนดี?” เอาล่ะครับ ผมคิดว่าจะมีเวลางีบสักพักบน Taxi แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ผมต้องคอยมองป้าย ลุ้นเป็นระยะๆ เพื่อให้แน่ใจว่า รถคันนี้จะไม่หลง ใม่เลย หรือหลุดไปชนใครเข้าก่อนเวลาอันควร ตลอดระยะทางจากบ้านไปสนามบิน สมองผมโล่งเปล่า แต่ปากงี้พึมพำขยับบทสวดของหลวงพ่อโอภาสีเพื่อไม่ให้ฟุ้งซ่านไปกว่านี้ “อิติสุคาโต อาระหังพุทโธ นโมพุทธายะ ปฐวีคงคา พระภุมเทวา ขมามิหัง”
ในที่สุด Taxi หมายเลขทะเบียน ทน. 8472 ก็พาเรามาถึงที่หมายโดยเกือบไม่ปลอดภัย ก้าวเดินออกจากรถด้วยอาการทัมใจ ปนโล่งใจว่าเรายังมีโอกาสทำความดีบนโลกใบนี้ต่อไป เอาล่ะครับอินโทรมาซะลืมไปเลยว่ากำลังจะพาไปเที่ยวลาวกัน พร้อมแล้วลุยกันต่อเลยครับ
ที่นี่มีเรื่องเล่า 